Rok 2022 jest rokiem botaniki, zatem prezentujemy kolejny roślinny portret. Bluszcz, to pnącze, które na stałe wpisało się w nasz krajobraz. Zwykle rośliny te spotykamy płożące się lub wspinające po naturalnych podporach na skajach lasu. Często stanowią ślad po cmentarzu, osadzie ludzkiej lub spontanicznym rozsiewaniu nasion przez ptaki. Roślina uznawana jest za cienioznośną. Wydaje się także, że bluszcz świetnie rośnie w klimacie o wpływach oceanicznych. Takie warunki odnajduje właśnie na Pomorzu.
Liście bluszczu są klapowane – podzielone, skórzaste i zimozielone.
Wraz z wiekiem roślina zaczyna kwitnąć i wydawać owoce. Na pędach kwiatowych kształt liści zmienia się na sercowaty.
Okazy kwitnące posiadają dużą wartość, bowiem we wrześniu i październiku natura oferuje niewiele pożytków dla owadów. Te owady, które są jeszcze aktywne jesienią, zwykle schodzą i zlatują się do stołówek na bluszczu.
Wieloletnie okazy bluszczu potrafią wytworzyć solidny, efektowny, zdrewniały pień. Jako podpory bluszcz w siedliskach naturalnych wybiera drzewa, wokół których oplata pędy, wspomagając się dodatkowo czepnymi korzeniami przybyszowymi.
Zachęcamy do przyglądania się bluszczom, owadom na ich kwiatach, czy ptakom żerującym na owocach. Wiosną, gąszcz pędów tego pnącza, stanowi dodatkową korzyść dla ptaków, które chętnie zakładają w nim gniazda.
