Morze Bałtyckie jest w skali świata morzem niezwykle młodym. Od innych mórz różni się również bardzo małym zasoleniem (jedynie 7 promili) i płytkością (średnia głębokość 52,3 m). Wszystkie te właściwości mają duży wpływ na różnorodność i wielkość występujących tu małży.
Małże są zwierzętami mało aktywnymi. Żyją na dnie poruszając się przy pomocy bardzo umięśnionej nogi. Stanowią ważny składnik diety wielu gatunków ryb, same zaś żywią się fito i zooplanktonem uzyskanym z filtracji wody morskiej. Cecha ta powoduje, że są wykorzystywane przez ludzi jako bioindykatory czystości wód, a w oczyszczalniach ścieków pełnią funkcję szybkiego ostrzegania o zanieczyszczeniu wody. Liczne gatunki małży są przysmakiem w wielu kuchniach świata. Małżom zawdzięczamy również masę perłową i muszle, które tak chętnie zbieramy na brzegu morza.
Na plażach Bałtyku najczęściej znajdziemy muszle czterech najbardziej popularnych gatunków małży.
Małgiew piaskołaz posiada największe muszle osiągające około 60-80 mm długości. Małż ten może być zagrzebany nawet 50 cm w głąb piasku wystawiając z muszli tylko długi syfon służący do filtrowania wody. Co ciekawe, gatunek ten wymarł w Europie w plejstocenie, jednak powrócił w XVI lub XVII wieku prawdopodobnie zawleczony z Ameryki Północnej wraz ze statkami. Od jego łacińskiej nazwy Mya arenaria pochodzi nazwa etapu rozwoju współczesnego Bałtyku. W morzach o wodach bardziej słonych niż Bałtyk małż ten osiąga nawet 15 cm długości i jest chętnie poławiany.
Omułek jadalny, podobnie jak małgiew, jest małżem chętnie spożywanym, jednak w Bałtyku, który jest zimnym morzem osiąga niewielkie rozmiary (20-40 mm), dlatego w naszym kraju i innych państwach nadbałtyckich nie jest poławiany. Muszle omułka, w ciepłych morzach osiągające nawet 90 mm długości, są ciemne, w kształcie łezki i często skupiają się w ławice oblepiając w dużych ilościach falochrony, mosty czy spody statków. Duże skupisko omułków jest w stanie przefiltrować setki metrów sześciennych wody dziennie.
Kolejny bałtycki małż to sercówka. Istnieje kilka bardzo podobnych do siebie gatunków sercówek: sercówka biała, sercówka jadalna i endemiczny gatunek Bałtyku – sercówka drobna. Wszystkie trzy charakteryzują się małymi jasnymi muszelkami o mocno żeberkowanej budowie. Endemiczny gatunek występuje wyłącznie w Zatoce Puckiej i najlepiej przystosował się do wód o niskim zasoleniu. Znaleźć go można głównie wśród roślinności dennej. I znów, podobnie jak w przypadku poprzednich omawianych gatunków małży, w Bałtyku przyjmuje niewielkie wymiary, niepodobne do swoich sercówek z innych mórz i oceanów.
Rogowiec bałtycki – cechą charakterystyczną tego małża jest różowa barwa jego muszli. Może żyć nawet w zanieczyszczonej wodze z małą zawartością tlenu, a także w bardzo mulistym dnie. Preferuje stanowiska położone blisko brzegu więc jego muszelki są bardzo często znajdywane na plaży. Stanowi podstawę diety płaskich ryb żyjących przy dnie takich jak np. flądra. Co ciekawe długość życia tego małża wynosi nawet 12 lat!