Mewy to ptaki kojarzone z Bałtykiem. Najłatwiej je spotkać i obserwować w zimie. Właśnie wtedy obok rodzimych gatunków, pojawiają się ich kuzyni z północy i północnego wschodu. Dla skrzydlatych przybyszów Polska jest krajem ciepłym, gdzie mogą znaleźć dużą ilość pożywienia. W ostatnich latach wiele gatunków mew zwiększa swoją liczebność. To efekt przystosowania się ptaków do zmieniających się warunków, jak również wprowadzenie ochrony gatunkowej.

Wzburzone morze zielonego koloru a na nim duże fale z białymi grzywaczami. Na tle niebieskiego nieba stado mew
Mewy małe(G.Jędro)

Ptaki te gromadzą się w pobliżu miejsc, gdzie najłatwiej znajdują pokarm i mogą przetrwać zimę.  Należą do nich porty, wysypiska śmieci, ale także kolektory ściekowe. Oczyszczone ścieki przyczyniają się do podniesienia temperatury w zbiornikach i ich eutrofizacji (użyźnienia wody), a co za tym idzie zwiększenia ilości ryb.

Na barierkach pomostu stoją i siedzą cztery mewy siodłate i jedna srebrzysta. Jedna z mew ma podniesione skrzydła. W tle jezioro Łebsko i niebo.
Mewy siodłate w róznym wieku a z zółtym dziobem mewa srebrzysta(K.Sitkowska)

Mewy nie należą do ptaków płochliwych, pozwalają obserwować się z bliskiej odległości. Mimo to, rozróżnienie gatunków nie jest łatwe. Wśród mew słabo zaznaczony jest dymorfizm płciowy to znaczy różnica w wyglądzie samca i samicy, natomiast wyraźny jest polimorfizm wiekowy czyli różnica w wyglądzie w zależności od wieku. Ten sam gatunek mewy inaczej będzie wyglądał w pierwszym roku życia, inaczej w drugim, a jeszcze inaczej w czwartym. Sprawę komplikuje fakt, że upierzenie zmienia się również wraz z porami roku. Po osiągnięciu dojrzałości, upierzenie letnie będzie różniło się od zimowego, zaś szata godowa będzie inna niż spoczynkowa. Jakby tego było mało, należy jeszcze wziąć pod uwagę zmienność osobniczą, która występuje zwłaszcza u dużych gatunków, a także wstępowanie mieszańców międzygatunkowych. Trudno się dziwić, że czasami nawet ornitolodzy mają problem z prawidłowym rozpoznaniem mew.

Na tle błękitnego jeziora i nieba widoczny fragment pomostu. Na obielonych ptasimi odchodami barierkach stoją mewy siodłate.
Mewy siodłate (po lewj stronie śmieszka czysząca się)(K.Sitkowska)

O tej porze roku nad Bałtykiem najczęściej można spotkać mewę siwą, srebrzystą oraz siodłatą, a także mewę śmieszkę. Ta ostatnia to jedyny obecnie lęgowy gatunek mewy w Słowiński Parku Narodowym. Rzadziej obserwowane są: mewa żółtonoga, białogłowa, małatrójpalczasta. Jako że obserwacja mew może dać nam dużo satysfakcji, stanowiąc rodzaj zagadki detektywistycznej, warto nad naszym wybrzeżem wypatrywać ptasich rzadkości – ptaków sporadycznie zalatujących do naszego kraju, takich jak mewa blada, polarna, obrożna, modrodzioba czy różowa. Kto wie, może uda nam się wypatrzeć nawet nowy gatunek mewy dla kraju

Portret mewy śmieszki w szacie godowej. Głowa brązowoczarna, szyja i spód ciała białe. Grzbiet i skrzydła szare, ogon czarny. Nogi i dziób czerwone.
Wokół oka biały wąski pasek.
Śmieszka w szacie godowej(M.Nawrocki)
Print Friendly, PDF & Email