Oleica, to rzadki owad, którego można spotkać w suchych, nasłonecznionych miejscach, na skrajach lasu lub na polach. Jej ciało ma barwę czarną z metalicznym połyskiem i jest dość miękkie. Skrzydła są zredukowane, dlatego też nie lata, a jej głównym środkiem lokomocji są odnóża. Oleica jest powolna w ruchach, a jedyną jej ochroną jest trująca, oleista ciecz wydzielana w momencie zagrożenia. Stąd właśnie jej nazwa.
U samic występuje nieproporcjonalnie duży odwłok, mogący pomieścić aż 10 000 jajeczek. Ze złożonych w ziemi jaj, po kilku tygodniach, wykluwają się larwy, które wspinają się na rośliny owadopylne. Tam żywią się pyłkiem i czekają na żywicieli. Jeśli przyczepią się do nóg pszczół to wraz z nimi trafią do gniazd i uli. Część larw, która przyczepi się do nóg innych owadów odwiedzających kwiaty, zginie (dlatego dla zachowania gatunku potrzebna jest tak duża ilość jaj). „Szczęściary”, które dotarły do gniazda lub ula, szukają pszczelich jaj, aby je zjeść, a następnie zająć ich miejsce i być dokarmianym przez robotnice. Następnie przechodzą kilka wylinek i przekształcają się w poczwarki. Od połowy marca, do początku kwietnia powstają z nich formy dorosłe, które żywią się zielonymi częściami roślin. Populacja oleicy nie jest zbyt liczna. Nietrudno domyśleć się także, że pszczelarze nie przepadają za tym owadem.
Zachęcamy do obejrzenia filmu od długości 22 sekund, bez ścieżki dźwiękowej. Film przedstawia oleicę w jej naturalnym środowisku. Owad porusza się po ziemi, pomiędzy źdźbłami traw. Z wyglądu można rozpoznać, że jest to samica, która w odróżnieniu od samca posiada proste czułki. Uwagę zwraca mała głowa oleicy i jej nienaturalnie olbrzymi, czarno-fioletowy odwłok z uwstecznionymi skrzydłami. [film format mp4, (48475kB) ]
