Koniec grudnia to pora przygotowań do radosnych Świąt i zbliżającego się Nowego Roku. W tym okresie wielu z nas nie wyobraża sobie świątecznych dekoracji bez akcentu jemioły będącej symbolem płodności, a także tradycji całowania się pod zawieszonymi na suficie gałązkami.
Jemioła to roślina półpasożytnicza. Część składników odżywczych, dzięki chlorofilowi, wytwarza sama w procesie fotosyntezy, a część pobiera z drzewa, na którym wyrasta. Przytwierdza się do żywiciela za pomocą systemu ssawek biegnących między korą i drewnem oraz odgałęzień wtórnych tych ssawek wrastających w drewno. Drzewo żywicielskie, osłabione dzieleniem się wodą i solami mineralnymi po jakimś czasie, jeśli opanowane jest przez wiele pasożytniczych kęp, usycha.
Jemioła to również roślina pożyteczna. Ziele rośliny działa miedzy innymi jako lek obniżający ciśnienie krwi, jest pomocne w leczeniu miażdżycy i niektórych jej objawów: demencji, szumów usznych, przytępienia słuchu, drętwienia nóg i rąk. Zapobiega zawałowi serca, udarowi mózgu, mikrowylewom, poprawia pamięć i wzrok. Jemioła stabilizuje również pracę trzustki, aktywizuje proces przemiany materii, bywa także polecana w ostrych przeziębieniach, grypie, a nawet w zapaleniu płuc.
Jemioła znana była już w czasach starożytnych. Po razy pierwszy jej występowanie oraz właściwości opisał Teofrast. Wówczas uważano ją za dar bogów i przypisywano jej zdolności magiczne, oddawano jej cześć i składano ofiary. Jemioła rosnąca na dębie była talizmanem szczęścia. Roślina zwana była także zielem celtyckich druidów. Jej zbiór od grudnia do marca wiązał się z licznymi nakazami i zakazami. Zebraną jemiołę wykorzystywano w trakcie obrzędów weselnych i wkładano do uli aby zapewnić obfity zbiór miodu. Wiele plemion wierzyło, iż jemioła sprzyja płodności. W Japonii z jemioły sporządzano lek na niepłodność u kobiet.
Zimą białe owoce jemioły wypełnione kleistą mazią stanowią pokarm dla ptaków, głównie jemiołuszek, których nazwa wywodzi się właśnie od tej półpasożytniczej rośliny.
