Ssaki kopytne reprezentowane w naszym parku przez jelenie i sarny, tak jak inne zwierzęta, również muszą zmienić swoje zachowanie wraz z przyjściem zimy i niskich temperatur. Ponieważ są to zwierzęta roślinożerne, najgorszym ich przeciwnikiem staje się śnieg.
Gruba warstwa białego puchu może skutecznie zasłonić znajdujące się pod nią pożywienie w postaci trawy, czy innych roślin. Z tego powodu w śnieżne zimy ssaki kopytne chętniej niż latem zgryzają pędy i sadzonki drzew oraz krzewów, a także spałują, czyli zdzierają i ogryzają korę młodych drzew.
Podstawową taktyką pomagającą przetrwać omawianym tu ssakom jest jak najmniejsze zużycie energii. Mniej kaloryczne pożywienie nie pozwala im bowiem na tworzenie zapasów. Dlatego też tak ważne jest pozostawienie tych zwierząt w spokoju. Bezsensowne płoszenie czy przeganianie zabiera siły potrzebne do wykorzystania np. w czasie ucieczki przed drapieżnikami.
Zimą tropy na śniegu są bardzo wyraźne, dlatego stają się one łatwym łupem dużych drapieżników, takich jak wilki czy rysie. Sarny i jelenie, aby zapewnić sobie zimą większe bezpieczeństwo, zbijają się w stada. Jelenie tworzą gromady zwane chmarami, a sarny rudlami. W osobnych chmarach przemieszczają się łanie z cielakami, w innych zaś dorosłe samce. Natomiast u saren osobniki różnych płci trzymają się razem w tych samych rudlach.
