Poszukując miejsc wyjątkowych, takich ze swoistym charakterem, prędzej czy później natrafimy na ostoje jałowców. Wśród wcale nie tak dużej liczby polskich roślin zdrewniałych każdy gatunek jest istotny. Jałowiec mimo, że w nazwie jest „pospolity”, to wyraźnie wykazuje swoje przywiązanie do gleb ubogich i do światła. W Słowińskim Parku Narodowym jałowce przyporządkowujemy do zespołu subatlantyckiego boru sosnowego świeżego. Las ten składa się z trzech wyraźnych warstw: mszystego runa, jałowców w podszycie oraz okapu dojrzałych sosen. Jałowce w takim zestawieniu są doskonale widoczne ze ścieżki przyrodniczej „Rowokół”.
W sprzyjających warunkach jałowce osiągają wysokość kilku metrów; wtedy zasługują na szczególną uwagę. Kolonię takich jałowców objęto ochroną rezerwatową w 1984 roku w okolicach Wierzchocina, w otulinie Słowińskiego Parku Narodowego. Czasem spotkać je też można na otwartej przestrzeni, gdzie doskonale eksponują swoją wysokość i kolumnowy pokrój.
Sam wygląd jałowca to tylko jedna z jego cech, inną z nich poznamy i zapamiętamy kiedy delikatnie dotkniemy igieł. Są niebywale kłujące!
