Jak wygląda wiewiórka wiedzą chyba wszyscy. Jest to urocze, rude zwierzątko z białym brzuchem, pięknym puszystym ogonem i pędzelkami na uszach. W zimie jej sierść staje się bardziej popielata.
Wiewiórka to prawdziwa akrobatka, niezwykle szybka i zwinna. Dzięki ostrym pazurkom wspinanie się po drzewach nie stanowi dla niej problemu. Ogon, prawie tak długi jak reszta ciała, pomaga jej utrzymać równowagę podczas skoków, czy balansowania na cienkich gałązkach. Chroni również przed słońcem czy deszczem, a zimą służy za kołdrę. Wbrew powszechnej opinii, domem wiewiórki nie jest dziupla, z reguły buduje swoje własne gniazda.Tylko czasami, jeśli ma taką możliwość, korzysta z opuszczonych przez inne zwierzęta dziupli. Swoje gniazdo „Baśka” umiejscawia wysoko w konarach drzew, w rozwidleniu gałęzi. Ma ich zwykle kilka i sypia w nich na przemian. W ten sposób, chce oszukać kuny, które na nią polują. W jednym z gniazd,samica rodzi nagie i ślepe potomstwo, które karmi mlekiem przez osiem tygodni. Samiec nie zajmuje się swoimi dziećmi. Tak jak u innych gryzoni, zęby wiewiórek nigdy nie przestają rosnąć. Ostre siekacze ścierają się podczas gryzienia łupin orzechów, szyszek, żołędzi czy kory. Wiewiórka nie pogardzi też pokarmem zwierzęcym: owadami, jajami ptaków, jak i samymi pisklętami. Pod koniec lata i na jesieni gromadzi pożywienie na zimę. Są to głównie orzechy i żołędzie, które chowa w dziuplach lub zakopuje w ziemi. W latach urodzaju grzybów, zbiera je i suszy na drzewach, nakłuwając na gałązki. Czuły węch i dobra pamięć umożliwiają jej odnalezienie większości smakołyków. Zimą nie zapada w typowy sen zimowy, ale w okresie silnych mrozów, na dłuższy czas zaszywa się w swoich kryjówkach. Nie opuszcza wtedy gniazda nawet kilka tygodni i częściowo ten okres przesypia.
